Vervolg van bekering van Khadija
Hoe verging het me verder…
Nadat ik zelf de shahada had uitgesproken bemerkte ik dat mijn leven veranderde maar ik wilde meer. Ik wilde mij officieel bekeren.
Alsof het zo moest lopen kwam ik op een dag een oude vriend en tevens oud collega tegen. Toeval wilde dat ook hij een bekeerde moslim was.
Wij spraken over onze ervaringen als nieuw moslims en uiteraard kwam daar toen ook mijn wens om me officieel te bekeren ter sprake.
Hij vertelde mij dat hij mij hiermee wilde helpen.
Op dat moment wist ik dat het geen toeval was dat wij elkaar tegen moesten komen maar dat Allah ons samen had gebracht met een doel, mijn bekering.
Door mijn giga drukke leven met drie banen waarvoor ik ook erg veel in het buitenland zat werd het moeilijk een dag te plannen maar het lukte. Tussen twee reizen door op 29 augustus zou mijn bekering plaatsvinden in Moskee Badr Amsterdam.
Ik liep op wolken die periode. Dat Allah me in de gelegenheid stelde om het officieel te maken gaf me een gevoel van oneindig geluk maar het maakte me tegelijkertijd ook bewust van het feit dat ik mijn omgeving ook meer en meer zou moeten confronteren met de verandering in mijn leven.
Ik wilde veranderen maar was mijn omgeving er klaar voor?
Hoeveel ik ook vertrouwde op Allah het baarde mij toch zorgen. Ik ben en blijf natuurlijk toch mens en heb ook echt mijn onzekerheden.
Ik vond twee zuster die mijn getuigen wilde zijn evenals uiteraard mijn goede vriend die dit alles geregeld had maar verder besloot ik niemand nog iets te vertellen. Ik wilde de bekering zonder allerlei discussies of mogelijke afwijzingen van dierbaren ondergaan, want ik wist dat die er zouden komen.
De dag kwam en ik vertrok met de trein naar Amsterdam waar mijn twee vriendinnen mij op stonden te wachten. Samen reden we naar de moskee waar wij in een enorme stortregen voor de deur in de auto stonden te wachten tot we opgehaald werden door een derde zuster die wij allen nog niet kende maar die ons binnen zou begeleiden.
Ik was ontzettend nerveus weet ik nog en het wachten in de auto voor de deur duurde voor mijn gevoel uren terwijl het niet meer dan een kwartier zal zijn geweest. Uiteindelijk verscheen mijn goede vriend en ook een kleine jongen.
De jongen bracht ons naar een zij ingang waar een meisje op ons stond te wachten die ons vervolgens weer naar het gedeelte voor de vrouwen begeleiden.
Binnen gekomen kregen we een djellaba aan en kletste we wat. Vervolgens werd de Shahada nog een paar keer met mij geoefend. Na een half uurtje ongeveer werd ik binnen geroepen in een kamer, de zenuwen gierde door mijn lijf. Wat was dit spannend.
Ik, die de hele wereld over reisde in mijn eentje, was ineens meer nerveus dan ooit.
In de kamer stond een grote tafel waaraan een imaam zat, mijn goede vriend, de kleine jongen en nog drie andere mannen. Ik ging met mijn zusters aan de andere kant van de tafel zitten.
De imaam was ontzettend vriendelijk en stelde mij gerust.
Ik mocht een nieuwe naam kiezen. Dit werd uiteraard Khadija, daar hoefde ik geen seconde over na te denken. Zij is mijn voorbeeld.
Na het zeggen van de shahada in bijzijn van iedereen was ik officieel moslima wat werd bevestigd door felicitaties van een ieder die daar aanwezig was en een formulier door de imaam en de broeders van de moskee ondertekend.
Het voelde goed maar nog erg onwerkelijk.
Nadat we in de vrouwenruimte gebeden hadden ben ik naar huis gegaan waar het langzaam allemaal tot me door drong.
Ik was officieel bekeerd.
De weken en maanden daarna bleven hectisch maar meer en meer veranderde er iets in mij. Ik voelde me verlicht. Langzamerhand bracht ik heel voorzichtig het nieuws over in mijn nabije omgeving.
In korte tijd verloor ik mensen waarvan ik dacht dat het vrienden waren.
Dat verlies was erg pijnlijk evenals het onbegrip waar ik op stuitte, en nog stuit, is moeilijk maar het bidden geeft me kracht. Ik geloof dat Allah dit uitselecteert ter bescherming van mij. Hij is alwetend en alwijs.
Ik vertrouw op Allah en ik weet gewoon dat ik de juiste beslissing heb gemaakt.
Mijn leven is sindsdien in positieve zin veranderd. Ik ben een stuk rustiger geworden en me meer bewust van alles dat om mij heen gebeurd.
Meerder keren ben ik inmiddels benaderd om mijn verhaal te vertellen en om in de toekomst af en toe eens een stukje van mijn dagelijks leven te delen.
Want tja… hoe vergaat het zo’n nieuwe moslima nu eigenlijk?
Insha’Allah zal ik dat dan ook zeer binnenkort columns-gewijs gaan doen…